Αισθάνομαι και γράφω

...Κι αφού άπλωσα πάλι τα βρεγμένα μου, γνωστές φωνές, γύρα μου... για άλλη μια φορά, με προβλημάτισαν.

Πολλές ψαγμένες σελίδες, όπως και θρησκευτικές, μιλάνε για αποθήκευση τροφίμων... για τυχόν έκτακτες στιγμές.

Τί "τυχόν";
Καραστημένες.

Τ'ο 'ψαξα από δω, τό 'ψαξα κι από κει, κι από παρέκει, εξοικονόμησα και ιούς, πάλι σε ένα παλιό σοφό μου... από εμπειρία ζωής, καταλήγω.

"Να εύχεσαι, να σού χτυπούν την πόρτα σου και να μπορείς να δώσεις."

Πήρα και πέντε μακαρόνια παραπάνω, δυο κιλά ρύζι, και λίγο αλεύρι (πεντάκιλο), άντε να ήξερα και να ζυμώνω, "θα μάθεις!", μού είπε μια γιαγιά, στην ουρά της Τραπέζης.... μού λείπει η μαγιά, να θυμηθώ να πάρω, αφού θα μάθω... κι αυτά, ήδη τα φάγαμε, πριν πέσει η πείνα, εκτός απ' το αλεύρι... ακόμα!

Ολοκληρώνω,

τί θα φτάσουν;

Ο γείτονας δεν θα σού χτυπήσει την πόρτα. Θα στην γκρεμίσει η ίδια η συνείδηση. Εσύ θα έχεις κακοζυμωμένο ψωμί, ίσως, μα του γείτονα τα παιδάκια;

Αχ! δικιά μου, πρόβλημα.

Ζητώ να μού χαριστούν οι αποθήκες ενός μάρκετ, για να έχω, να ταίζω, κόσμο και κοσμάκη.

Τόσες αγγελίες πρωτόγνωρες, διάβασα προχθές στην εφημερίδα (δεν πρόλαβα να τις φέρω), άντε και μια δική μου στον αέρα!

Αλίμονό μας!...
"Μακριά" η κατάλληλη λέξη που θα ξορκίσει το κακό, μα και το μακριά, πια, έστω κι αργά, έχω αρχίσει κι αυτό να το σκέφτομαι.