Μικρός μετανάστης
Το βλέμμα σοβαρό και λυπημένο
πως σώθηκες δεν είναι αρκετό
το σώμα απ’ την θάλασσα βρεγμένο
και τώρα πια στον κόσμο μοναχό…
πως σώθηκες δεν είναι αρκετό
το σώμα απ’ την θάλασσα βρεγμένο
και τώρα πια στον κόσμο μοναχό…
Το ξέρεις πια πως εύκολες δεν θα ‘ναι
οι μέρες σου σ’ αυτή την ξένη γη
απώλειες μετράς που σε πονάνε,
που ανοίξανε μεγάλη μια πληγή…
οι μέρες σου σ’ αυτή την ξένη γη
απώλειες μετράς που σε πονάνε,
που ανοίξανε μεγάλη μια πληγή…
Δεν έχεις πια τον ίσκιο του πατέρα
να δίνει στη ζωή σου σιγουριά,
ποια να ‘χεις να φωνάζεις για μητέρα
να τρέξεις να χωθείς στην αγκαλιά;
να δίνει στη ζωή σου σιγουριά,
ποια να ‘χεις να φωνάζεις για μητέρα
να τρέξεις να χωθείς στην αγκαλιά;
Τα ρούχα που φοράς, παπούτσια δύο,
μεγάλα που σου πέφτουν και φαρδιά
μ’ αυτά ίσως αντέξεις και το κρύο
μα ποιος θα σου ζεστάνει την καρδιά;
μεγάλα που σου πέφτουν και φαρδιά
μ’ αυτά ίσως αντέξεις και το κρύο
μα ποιος θα σου ζεστάνει την καρδιά;
Αργοναύτης 20/10/2015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου