Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2015

Ουδείς ασφαλέστερος εχθρός...

Ουδείς ασφαλέστερος εχθρός...

[ Κώστας Κάππας / Ελλάδα / 24.10.15 ]

Μια παροιμία λέει “τους φίλους τους διαλέγεις, τους συγγενείς όχι”. Στη δουλειά, δυστυχώς ή ευτυχώς, ισχύει το ίδιο. Οι συνάδελφοι μας, οι προϊστάμενοί ή οι υφιστάμενοί μας προσλαμβάνονται με κριτήριο το CV τους ή τις επιλογές του ιδιοκτήτη, ή το ΑΣΕΠ ή χάριν σε μέσον και όχι σύμφωνα με τις επιθυμίες μας. Πέφτουμε επάνω τους επειδή σκοντάφτουμε επάνω τους και όχι επειδή τους επιλέγουμε.
Στον κυκεώνα των επαγγελματικών σχέσεων, υπάρχει ένα εκρηκτικό δίπολο, το οποίο μπορεί να τινάξει μία επαγγελματική δομή, π.χ. μία εταιρεία, κυριολεκτικά στον αέρα: διευθυντής που θέλει να αποδείξει ότι είναι “φιλαράκι” με όλους για να κερδίσει την αποδοχή τους και υφιστάμενος με σοβαρά προβλήματα ταυτότητος και αυτοεκτίμησης.
Σε ότι αφορά στην εν λόγω κατηγορία διευθυντών, το συναισθηματικό τους ελάττωμα είναι ότι φοράνε ψυχολογικά την πανοπλία του ιππότη στον μεσαίωνα και κοιτώντας τον άλλο στα μάτια, μέσα από το στενό άνοιγμα του κράνους (το “helmeteyeslit”) νομίζουν ότι έχει το ίδιο ύψος με αυτούς. Τι θέλει να πει ο ποιητής; Επειδή οι επικεφαλής αυτού του είδους αγαπούν την δουλειά τους, έχουν ήθος, όνειρα και συνείδηση, ... το στενό slit τους οδηγεί να θεωρούν αυθαίρετα και αυταπόδεικτα ότι και όλοι οι άλλοι είναι λίγο πολύ σαν αυτούς, μιλούν την ίδια γλώσσα. Απεμπολούν την ιδιότητα αλλά και την ευθύνη του διευθυντή, μετατρέποντας αθέλητα την καθοδήγηση υφισταμένων σε συντονισμό ισοτίμων. Πιστεύουν ότι με αυτήν την αντίληψη και πρακτική θα απελευθερώσουν τις δημιουργικές δυνάμεις και το αίσθημα πρωτοβουλίας που έχουν όλοι τους και θα απογειώσουν την ομάδα, γινόμενοι ταυτόχρονα αποδεκτοί οι ίδιοι. Μπερδεύουν την υποχρέωση που έχουν να φέρονται φιλικά, ανοικτά και με σεβασμό στον υφιστάμενο με την συνδιαλλαγή: “αφού σου φέρομαι ισότιμα και καλά, εσύ έχεις υποχρέωση να είσαι καλός υπάλληλος και να με αποδέχεσαι σαν διευθυντή”. Με άλλα λόγια ετεροπροσδιορίζονται ως διευθυντές.
Ξεχνούν μέσα στον εγωισμό τους (γιατί για εγωισμό πρόκειται!) ότι υπάρχουν τρεις κατηγορίες συναδέλφων – υφισταμένων: η πρώτη, σχετικά μικρή σε αριθμό, απαρτίζεται από ώριμους ανθρώπους οι οποίοι δεν χρειάζονται συνδιαλλαγή ή θώπευση για να κάνουν το αυτονόητο. Η δεύτερη και πολυπληθέστερη δεν έχει την ωριμότητα να χειριστεί ψυχολογικά αυτού του είδους την ισότητα. Την μπερδεύει με την ισοπέδωση. Χάνει τα σημεία αναφοράς, μπούσουλες και στόχους. Αυτή η κατηγορία ανθρώπων θέλει διευθυντή, σαφείς στόχους βαλμένους από άλλους, deadlinesκαι έλεγχο. Θέλει ξεκάθαρη τοποθέτηση στην ιεραρχία. Με τα χρόνια οι περισσότεροι από αυτούς ενηλικιώνονται επαγγελματικά, φωνάζουν τον διευθυντή με το μικρό του όνομα, αλλά δείχνουν τον ουσιαστικό σεβασμό τους με την ποιότητα της δουλειάς τους.
Υπάρχει όμως μία μικρή τρίτη ομάδα ανθρώπων εξαιρετικά επικίνδυνη. Πρόκειται για ανθρώπους οι οποίοι προέρχονται από αντιδραστικό,βαθιά μέχρι αρρώστιας ιεραρχημένο περιβάλλον,όπου λατρεύουν να μισούν τον PadrePadrone, τον FatherandMaster, τον Δυνάστη τους γενικώς. Πως τους ξεχωρίζεις; Είναι οι κόλακες των από πάνω και ρουφιάνοι των συναδέλφων τους. Όσο ο επικεφαλής είναι όρθιος και πέφτει η σκιά του βαριά πάνω τους, είναι οι τυπικότεροι των υπαλλήλων. Διευθυντής ίσον Θεός, προκαλεί δέος. Όχι ο καλαμπουρτζής, ανακατωσούρας, Θεός του 12θεου των Ελλήνων ο οποίος μεταμορφώνεται κάθε τρεις και λίγο σε θνητό και φλερτάρει θνητές. Ο άλλος, ο τρομερός, ο άδικος και απάνθρωπος Vidar ή ο Oden ο σκοτεινός Θεός των Σκανδιναβών.
Εάν ο διευθυντής κάνει το λάθος να τους τείνει το χέρι ως ίσος προς ίσον δεν επικρατεί μπέρδεμα και δυσκολία χειρισμού όπως στην δεύτερη και πολυπληθέστερη κατηγορία. Εδώ αναδύονται τα συμπλέγματα, ο πνευματικός βιασμός της παιδικής ηλικίας, ο φασισμός και η εκδικητικότητα της φατρίας. Σε υγιείς δομές, το χέρι που τείνει ο ιεραρχικά ανώτερος συχνά συνοδεύεται από εξέλιξη, παραπάνω χρήματα, καλλίτερο εργασιακό περιβάλλον, κατανόηση, αλληλοϋποστήριξη, κ.α. Το προβληματικό άτομο εκλαμβάνει αυτήν την χειρονομία ως σκοτεινή ευκαιρία: “ο Διευθυντής  κατέβηκε από τον θρόνο του και έκανε το λάθος να μπει στον κόσμο μου! Δεν με νοιάζει να μου προσφέρει τον κόσμο ολόκληρο! Αυτό που μετράει είναι ότι δεν είναι στο απυρόβλητο! Είναι σε απόσταση μπουνιάς!”. Η λογική αυτή είναι ανίκητη. Θα διαβάλλει τον διευθυντή του, θα τον κτυπήσει πισώπλατα, θα τον σύρει στα δικαστήρια για να πιστέψει ότι είναι ανώτερος του, έστω για μία και μοναδική στιγμή στην ζωή του. Αυτή η προσωρινή αίσθηση δύναμης είναι χίλιες φορές πιο διεγερτική από την μόνιμη απόλαυση των οποιονδήποτε απολαβών!
Και όμως δεν φταίει αυτός. Λειτουργεί σύμφωνα με τα γονίδια του και το περιβάλλον που αυτά ευδοκίμησαν. Φταίει ο διευθυντής!Η δημοκρατία δεν είναι ισοπεδωτική. Παραφράζοντας την διάσημη ρήση του Μαρξ, η διαχείριση των σχέσεων με τον εργαζόμενο πρέπει να διέπεται από την Αρχή “από τον καθένα ανάλογα με το IQ του, στον καθένα σύμφωνα με το EQ του”.
 *EQ: συναισθηματική νοημοσύνη
πηγή

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου