Δεν υπάρχουν ξένοι

[ Κώστας Καναβούρης / Κόσμος / 27.10.15 ]

---

Οι πρόσφυγες που κατακλύζουν την Ευρώπη είναι ένα ποτάμι καμωμένο από την καυτή λάβα της απελπισίας. Και όπως όλα τα ποτάμια, δεν γυρίζει πίσω. Όσες τεχνικές απανθρωπιάς και αν εφευρεθούν, όσος φασισμός και αν αναβλύσει από τα σπλάχνα της «σκοτεινής Ηπείρου», το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Γιατί το ηφαίστειο του ανήκουστου κέρδους είναι πάντα εκεί, πιο ενεργό παρά ποτέ και ξερνάει την λάβα του με τέτοια μανία ώστε μοιάζει να μην μπορεί να το εμποδίσει κανείς. Όχι μόνο αυτοί που επιμένουν να μην βλέπουν το πρόβλημα, ή ακόμα χειρότερα αυτοί που επενδύουν στο πρόβλημα, αλλά και εκείνοι που προσπαθούν με γλίσχρα μέσα να αντιμετωπίσουν έστω μικρό μέρος του προβλήματος. Αλλά αυτό δεν γίνεται. Ή το πρόβλημα θα αντιμετωπιστεί στην ρίζα του, στο πως δηλαδή θα καταχωθεί η τεράστια χοάνη απ’ όπου εκπηγάζει ο πύρινος θάνατος εκατοντάδων χιλιάδων ζωντανών ανθρώπων, ή το ποτάμι της λάβας θα μεγαλώνει και σε ποσότητα και σε πλάτος και σε βάθος κοίτης και σε ορμητικότητα ροής ώσπου να μας πνίξει όλους. Και μόνο την ανήκουστη καθημερινή τραγωδία με την εκατόμβη των πνιγμένων που θυσιάζονται (ναι, θυσιάζονται γιατί και η λέξη εκατόμβη από την εκατοντάδα των βοών που θυσιάζονται προέρχεται) στον αιματοβαμμένο βωμό του κέρδους, να αφουγκρασθεί ο κανείς, θα αντιληφθεί ότι τόσος θάνατος, τόσος αναίτιος θάνατος δεν μπορεί να περάσει και να εξαχνωθεί ως μηδέποτε υπάρξας. Το πρόβλημα λοιπόν πρέπει να λυθεί και πρέπει να λυθεί τώρα. Ήδη οι στάχτες από την λάβα της κεκαυμένης ζωής και των ανθρώπων που κάηκαν ζωντανοί, συσκοτίζει τους ορίζοντες και πνίγει την ανάσα. Γιατί αυτή η στάχτη είναι μια πραγματική απειλή για την Πομπηία του ανεξέλεγκτου και αφηνιασμένου  Μολώχ του κεφαλαίου.  Ενός Μολώχ που από τότε που «αποτίναξε» τον «ζυγό» της εργασίας και της εξ αυτής αποκλειστικής πηγής κέρδους, «απελευθερώθηκε» και από τον άνθρωπο. Και ιδού τα σφοδρότατα αποτελέσματα αυτής της παράκρουσης.
Ιδού το αποτέλεσμα της παγκόσμιας θηριωδίας : ένα τεράστιο ποτάμι  ανθρώπινης λάβας. Προσπαθούν να το συγκρατήσουν με βία συνόρων που κάποτε οριοθετούσαν έθνη και τώρα αποδεικνύουν την τραγική τους ανεπάρκεια στην επί της ουσίας ανθρωπωδία.  Προσπαθούν με φράχτες, με σκυλιά (δίποδα και τετράποδα) να εκτρέψουν την κοίτη. Για να πάει που; Το ποτάμι δεν γυρνάει πίσω. Και οι άνθρωποι που το αποτελούν κακώς ονομάζονται ξένοι. Εδώ που έφτασε το πράγμα ξένοι δεν υπάρχουν. Όλοι είμαστε το ίδιο σ’ αυτό το παγκόσμιο πανηγύρι της φρίκης. Δεν υπάρχουν ξένοι. Όταν σώζεις έναν πρόσφυγα σώζεις ένα μέλος της οικογένειάς σου. Όταν δέρνεις έναν πρόσφυγα, δέρνεις τον πατέρα σου και την μητέρα σου. Και στο μεταξύ το ποτάμι κυλάει. Μια λάβα καμωμένη από σάρκα. Είναι το σκοτεινό «διαφυγόν κέρδος» από το εκατομβιαίο κεφάλαιο. Το απελπισμένο κέρδος της ανθρωπότητας, (που έτσι κι αλλιώς ανήκει στα τεράστια ιστορικά μεγέθη). Όσο κι αν προσπαθούν περί του αντιθέτου διάφοροι φασίστες και άλλα ανθρωποειδή, το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Γιατί πίσω δεν υπάρχει τίποτα. Μονάχα το ηφαίστειο. Αυτό είναι που κατάφερε λοιπόν η παγκόσμια «αθωότητα» του «καθαρού» από εργασία κέρδους : ένα τίποτα.
Κι όσοι κατακλύζουν την Ευρώπη και θαλασσοπνίγονται στο Αιγαίο και σ’ όλη την Μεσόγειο, δεν είναι ξένοι, είναι οι άνθρωποι που ξέφυγαν από το τίποτα. Ένα τίποτα φτιαγμένο από ανθρώπινη λάβα.
πηγή