Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2015

Πριν έξι χρόνια είδε για πρώτη φόρά το φως. Αλ Αζαζ, Αλ Χαουα

Πριν έξι χρόνια είδε για πρώτη φόρά το φως. Αλ Αζαζ, Αλ Χαουα η πόλη δεν γνωρίζω. Στη βόρεια Συρία ήταν οι γονείς του.Αχμέτ τον φώναζε ο πατέρας του. Επαιζε στις γειτονιές κρυφτό. Φώναζε η μάνα του «μην πας μακριά. Να σε βλέπω». Κι ήρθαν οι μαύροι άνθρωποι. Τρόμαξε. Χωρίς πρόσωπο. Οι άνθρωποι που δεν έχουν πρόσωπο δεν έχουν Θεό του είχε πει ο πατέρας του. Λίγο πριν γίνει έξι χρονών έγινε το κακό. Η πόλη χάθηκε. Στο διπλανό σπίτι, στα ερείπια είδε το πτώμα του φίλου του του Αλαν. Εκλαψε. Ο πατέρας του μια μέρα δεν γύρισε. Εμαθε απο την μάνα του οτι σκοτώθηκε το μεσημέρι. Μαύρισε ο κόσμος του. Η μάνα του τον έστειλε στον σπίτι του θείου του, ηταν μικρός ακόμη. Το βράδυ έπεσε βόμβα κι από το σπίτι του δεν έμεινε τίποτα. Ούτε να κλάψει δεν μπορούσε. Κι έφυγε ο Αχμέντ και ο Χασάν ο θείος του φύγαν. Στη Συρία δεν είχε πια ζωή. Περάσαν στην Ελλάδα. Μέρες περπατήσανε χωρίς φαγητό. Περπατάνε στην Ελλάδα, στην Σερβία. Εκεί τον βρήκε ο φακός, να κοιμάται. Και στο μικρό του σάκο όλα τα υπάρχοντα. Το βράδυ τον βάζει στο προσκέφαλο να βλέπει όνειρα με τον πατέρα του αγκαλιά και με τη μάννα να φωνάζει ακόμη να προσέχει να μην κρυώσει. Αν συναντήσει κάποτε το βλέμμα του Θεού θα δει ενα δάκρυ για αυτον τον μικρό Αχμέντ που κοιμαται μόνος του στα δάση της Σερβίας....

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου