Το
θέατρο (όπως και η ζωή) δεν είναι προσποίηση, κι ας διδαχτήκαμε τα περί
μίμησης πράξεως.... Κρατούμε το τυχαίο πάνω στη σκηνή, τα ένστικτα,
ακόμη και κάτι που θα το θεωρήσουμε περιττό, και τα συμπεριλαμβάνουμε
εντός μας υπέρ της φυσικότητας. Δεν παίζουμε τον λόγο, ούτε το
συναίσθημα, δε μένουμε στις λέξεις, αναπαριστούμε τις καταστάσεις, τις
ανασύρουμε απ' τη μνήμη μας, κάποτε σίγουρα τις ζήσαμε, κάποτε τα ζήσαμε
ή θα τα ζήσουμε όλα, είμαστε μέρος της συλλογικής (συμπαντικής) μνήμης,
έχουμε υπάρξει ή θα υπάρξουμε τα πάντα. Και με τη μνήμη τελικά ομιλώ
για τη φαντασία. Συλλαμβάνουμε τον χαρακτήρα όχι μόνο διανοητικά, αλλά
και σωματικά... Ξαναγινόμαστε παιδί, επαναφέρουμε το σώμα μας στις
μορφές και κινήσεις σώματος της παιδικής μας ηλικίας. Κυρίως στην ηδονή
που απολαμβάναμε τότε. Παίζοντας. Καταστάσεις. Ρόλους. Αλλά όλα αυτά τα
κάνουμε πατώντας πάνω σε τεχνικές, κατέχοντας αυτά που λέμε αλλά (και
πάνω απ' όλα) διακατεχόμενοι από αυτά που δε λέμε.
Μια μικρή γεύση, σκέψεις από τις συναντήσεις μας. Έτσι δραπαίζουμε εμείς ώστε έτσι (μακάρι να) δραπετεύετε από τις παρούσες διαστάσεις κι εσείς μαζί μας!
Μου αρέσει!Μια μικρή γεύση, σκέψεις από τις συναντήσεις μας. Έτσι δραπαίζουμε εμείς ώστε έτσι (μακάρι να) δραπετεύετε από τις παρούσες διαστάσεις κι εσείς μαζί μας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου